زندگی سازمان یافته زنبور عسل برای مدت طولانی کسانی را که زندگی آن را از نزدیک مشاهده کرده اند مجذوب خود کرده است.
شاید دانشمندان با مطالعه دقیق زیست شناسی آن در طبیعت مشابه آن را پیدا نکرده باشند.
یکی از جالب‌ترین جنبه‌های زندگی زنبورها، ساخت کندوی عسل شیراز است که بر رشد خانواده در طول سال و جریان عسل آن تأثیر می‌گذارد.
زنبورها از مومی که ترشح می کنند لانه زنبوری می سازند.
به مجموعه لانه زنبورهایی که زنبورهای عسل را روی آنها می گذارند و در سلول های آنها مولد بیرون می آورند و عسل و نان زنبور عسل را حفظ می کنند، لانه می گویند.
لانه زنبوری ها می توانند اندازه و شکل متفاوتی داشته باشند، اما باید به صورت عمودی قرار گیرند.
بین آنها فضایی به نام خیابان وجود دارد. عرض معمول خیابان 12 میلی متر است.
یک واقعیت شناخته شده: در اوایل بهار بهتر است عرض خیابان 8-9 میلی متر باشد.
با خیابان های باریک در این دوره، زنبورها راحت تر می توانند دمای مورد نیاز لانه را حفظ کنند و بچه های بیشتری رشد کنند.
با شروع هوای گرم در ماه مه، قاب ها دوباره به یک خیابان 12 میلی متری منتقل می شوند.
پیش از این، بسیاری از زنبورداران به طور گسترده از این تکنیک استفاده می کردند، زیرا همه قاب ها بدون جداکننده دائمی بودند.
واضح است که در حال حاضر در اکثر موارد نمی توان این کار را انجام داد، زیرا تقریبا همه فریم ها دارای تقسیم کننده های دائمی هستند.
در لانه زنبوری انواع سلول های زیر متمایز می شوند: زنبور عسل، پهپاد، رحم، عسل، انتقالی.
بیشترین نیاز به سلول های زنبور عسل وجود دارد.
از آنها برای پرورش زنبور عسل، چیدن عسل و نان زنبور عسل استفاده می شود.
شکل شش ضلعی است و اندازه آن مطابق با اندازه بدن زنبور است.
در یک شانه به مساحت 25 سانتی متر مربع، 100 زنبور عسل یا حدود 75 سلول پهپاد وجود دارد.
عمق معمول یک سلول زنبور عسل 11-12 میلی متر است.
در جعبه های عسلی و اکستنشن های مجله، قاب ها عریض تر از حد معمول قرار می گیرند و فاصله بین مدیاستن لانه زنبوری می تواند به 41 میلی متر برسد (V.A. Gaidar, 2012).
